تا نخوای فیلم بسازی، فیلم نمیسازی. فیلم اول خیلی مهمه. مولف یعنی کسی که دارای جهان بینیه؛ من یه اندیشه و نگاهی دارم به زندگی، با اون میرم فیلمنامه می نویسم و فیلم میسازم. کارگردان هایی که هر دفعه میخوان یه فیلمنامه از هر فضا و ژانر مختلفی رو بسازن، اونا دیگه مولف نیستن. اونا کارگردان نیستن، تکنسین هستن؛ جهان بینی ندارن. همه چی برمیگرده به نگاه واقعی هر آدم. هر کسی می تونه نگاه خاص خودش رو داشته باشه. تو هر هنری اینجوری هست؛ مهم نیست که تو حتما چیزی رو زیست کرده باشی، اینه که تو چه چیزی رو درک کردی. اون موقع تو می تونی به نگاه برسی. کارگردان باید فیلمساز باشه، باید تدوین بدونه، بازیگری، صدابرداری، صداگذاری، CG و … سر دربیاره، چون میری سرصحنه، یه ایده ای داری، دکوپاژی یا یه فضاسازی تو ذهنته… فیلمبردار ممکنه بیاد بگه نمیشه، تو اگه بدونی میگی میشه. یه آسیبی که تو فیلم اولی ها هست اینه که میرن سر صحنه، همه میخوان خرابش کنن که تو نمی تونی و تجربه نداری و … از بازیگر بگیر تا تمام عوامل. میدونی چه موقع عوامل و بازگیر نمی تونن سوار کار بشن؟ موقعی که بدونن تو همه چی رو میدونی و خدای فیلمی. اگه یه جا شک کنی و نتونی جوابشون رو بدی، تمومه. حتی اگه جاهایی که داری اشتباه می کنی، فکر می کنی که داره درست میگه، تو نباید خودت رو ببازی.